Mijn verhaal

Ik had een pittige start in de couveuse van het moederhuis. 

Kreeg op mijn vijfde kinderreuma en bracht een half leven op dokters- en kinekabinetten door. Mijn ouders hebben me altijd graag gezien maar hadden ieder hun eigen rugzak en bijhorende destructieve copingmechanismen. De bloedlijn van mijn vader kreeg het heel hard te verduren, met al de gevolgen van dien voor al de nakomelingen.

​

Omdat mijn binnenwereld zo pijnlijk was, fysiek en emotioneel, heb ik me daar al gauw van leren afsnijden en ben ik me gaan specialiseren in het zorg dragen voor de ander.
Als grote zus, babysit, vriendin, vrijwilliger.

​

Ik ontwikkelde enkel dissociatie als mogelijkheid om de buitenwereld buiten te houden. dat maakte me uiterst kwetsbaar en ik kreeg gedurende mijn jeugd en jonge volwassenheid dan ook te maken met heel wat grensoverschrijdend gedrag, in alle mogelijke vormen. Ook leerde ik zodanig op mijn tanden te bijten, dat mijn gezicht asymmetrisch werd, met heel wat kaakingrepen tot gevolg en tot op vandaag veel pijn en spierspanning.

​

Als achttienjarig meisje werd ik onder de vleugels genomen van een lieve man die me een thuis gaf waar ik voor het eerst een gevoel had mezelf te kunnen zijn. Ook al wist een stuk van mij dat 'het' zo niet hoort te gaan, toch was het de beste optie voor mij om deze stap te zetten. Na een jaar was ik genezen van de reuma die me al 13 jaar lang teisterde.

​

Ik startte met mijn academische studie en werd op mijn 20e zwanger. Hoewel helemaal niet gepland, was deze dochter zo welkom! De voorwaarde van haar papa was, dat ik mijn studie zou afmaken, hetgeen ik deed. Met onderscheiding studeerde ik af toen de dochter 3 jaar was. Wat zou ik er nu voor over hebben om deze jonge vrouw te laten weten wat een krachtpatser ze is! Maar zo ging het niet. Ze deed het, alleen en ongezien. Zoals zovelen.

Onze relatie redde het niet. We verlangden heel wat anders van het leven. Onze relatie was toe aan een nieuwe vorm. Dus die zochten en vonden we. Momenteel wonen we al meer dan 10 jaar naast elkaar. Onze dochter heeft een slaapkamer met een deur naar haar papa en een deur richting mijn gezin.

​

Op aanraden van mijn professor Systeemtheoretische theorieën, schreef ik me in voor een opleiding tot Experiëntieel Psychotherapeute, en daarmee is de deur naar mijn professioneel pad opengegaan. Ik bleek een ondernemende jonge vrouw te zijn en ontdekte al gauw de kracht van mijn eigenzinnigheid en doortastendheid.

​

Ik begon teams te coördineren, startte teams op, bouwde, bouwde.. Ook aan een gezin bleef ik bouwen. Een nieuwe man, met kinderen, een nieuwe baby van ons, de dynamieken uit het verleden die onze relatie binnen slopen.  Ik droeg het. Verdroeg het. Droeg. De vele anderen rondom mij.
​​

De rekening voor het onevenwicht werd me gepresenteerd in 2021. Toen kwam de slag van de hamer en werd ik geheel en al opgeslokt in een kolossale burn-out, nadat mijn man terug thuis kwam van een maandenlange opname en ik de boel had rechtgehouden tijdens de verbouwingswerken  in ons huis. Tijdens corona. Met 4 kinderen, een hond en twee teams onder mijn hoede. En iets in mij zuchtte opgelucht. Eindelijk. Eindelijk mag ik rusten.

​

Ik besefte dat de ingeslagen weg geen duurzame weg was. Ik zorgde voor de ander omdat ik niet geleerd had voor mezelf te zorgen. Het was mijn overlevingsmechanisme. Ik was steengoed in vasthouden maar een absolute leek in loslaten.

​

Het was tijd voor een nieuw hoofdstuk. Een nieuwe strategie. En al gauw kwam er nieuwsgierigheid:

"als ik al zoveel moois beleefd had in mijn leven op basis van deze overlevingsstrategie, wat zou er nog dan voor mij in petto zijn als ik volop zou kunnen leven?"

Ik had het grote geluk bij een fantastische therapeute terecht te komen bij wie ik me op mijn gemak kon voelen. Ik voelde me gezien en gesteund en durfde stapjes te zetten die ik eerder niet zetten kon. Naast mijn kracht mochten ook mijn sensitiviteit, klein gevoel en pijn er zijn. Ik hoefde me niet flink te houden.

​

Vanuit dat contact begin ik andere prachtige vrouwen beginnen te ontmoeten bij wie ik welkom was, hoe ik me ook voelde. Bij wie ik de kracht van sensitiviteit en verbinding heb kunnen ontdekken.

​

De kracht van verbinding, is mijn levenslijn gebleken.
​​​

Nu durf ik te zeggen dat ik leef. Dat ik voldoende En dat ik klaar ben om mijn kwaliteiten en vaardigheden in te zetten om anderen hier op mijn beurt in te begeleiden. Op mijn manier.

Stuur me gerust een mailtje als je jouw verhaal met me wilt delen.

​

In ieder geval heel welkom.

​

Liefs,

​

Lien